لعنت به این خودآزار...

گفته بودم  باید به حرف زینب سادات  گوش کنم وچیزهای خوب خوب بنویسم اماواقعانمیتوانستم حرف نزنم...

آن ازبلاگفا که خراب شدوگندزد به حرف زدن ماو این هم از تصمیمی که گرفته ام...

ولی نشد...واقعانشد..

برای دختری عین من پرانرژی وپرحرف،حرف نزدن بزرگترین مجازات است...برای همین هیچوقت نشده که روزه ی سکوت بگیرم وبشینم یکجاولام تا کام حرف نزنم...

میدانیدمشکل ازکجاهاست این روزها؟؟؟

ازاینکه من تحمل ندارم.ازاینکه یک هم نام پیداشده با همان "ح"،یک دخترشر وشور 15ساله که هرروزازعشقش میگوید وآه وناله که همه راضی اندالا پدرش ومیترسدعشقش برود ومال دیگری شود ومن فقط بلدم درجوابش بگویم:اگرقسمت هم باشیدبعداز10هزارسال هم که شده به هم میرسیدواگرکه نه فرهادبشود وتولیلی تیشه هم بخواهدبزندفرق سرش درست نمیشودکه نمیشود...

ودوتالبخندنثارش میکنم و بازهم شروع میکندبه درد دل کردن...

نه اینکه تحمل درددل هایش رانداشته باشم،نه...مطمعنم اقتضای سنش است واین راازحرف زدنش میشودفهمید...

نه اینکه تحمل این را ندارم که بایدازآدمهای دوست داشتنی ام خودم یادکنم تایادم کنند،نه...

نه این که هرروز دارم بادستان خودم روزهای پیش رو را گندتراز روزقبل میکنم،نه...

تحمل خودم راندارم...تحمل اینقدر دیوانگی و ناعاقلی را،تحمل هی قورت دادن این بغض هایی که نمیدانم بغض است یاچیز دیگر وهی گلویم ازروزقبل دردش بیشترمیشود...

تحمل دیوانگی راندارم...اینکه دیوانه ی یک نفرباشی وبدانی هیچوقت مال خودت نیست که مال خودت بماندوازاین حرفها،اذیت میکند...هم خودت را وبیشتراز خودت دلت را...

تحملم رسیده به زیرصفر و نمیدانم چگونه خودم را ازاین ناعاقلی نجات دهم...

درکناراین روزهای خوب وپربرکت روزهای خوبی نیست برایم...

پی نوشت:حال ویرایش نیست...پوزش میطلبیم...

یاعلی...