مادوتابودیم،ازهمان اول دوتابودیم،18سال است دوتاییم...
کتاب ودفترهایمان دوتابود،بستنی هایمان دوتابود،حتی لباس وکفشهایمان هم دوتابود
سرمان روی یک بالشت بود چون دوتابودیم
شب های تابستان رنگ اتاق رانمیدیدیم،هرکدام ازتوی کمد یک تشک برمیداشت وپهن میکردجلوی تلویزیون و کشان کشان بالشت و پتوراازروی تخت میبردیم جلوی تلویزیون و دوتایی فیلم میدیدیم
هرچه بزرگترکه شدیم هی من وابسته ترشدم وشبیه تر،آنقدرشبیه که حالاهرکی مارامیبیندخیال میکنددوقلوهایی هستیم که باهم مونمیزنیم
تمام سعیم این بودهی شبیه ترش شوم چون ما دوتا بودیم...
حتی آن خیلی اول ها که میگفت میخواهدمهندس کامپیوتربشودهم میخواستم شبیهش بشوم،حتی وقتی پزشکی قبول شد،هم...
ماخیلی باهم بودیم چون دوتابودیم،من بدون اوخیلی کم جاهایی میرفتم چون دوتابودیم...
لباس هایم شبیه لباس هایش بود چون دوتا بودیم
هرچقدر هم شبیهش میشدم بازهم باهم خیلی فرق داشتیم
ازآن فرق های درست،180درجه ای ها
که او یک درسخوان آرام وکم حرف بود و من یک جاهم نمیشدآرام باشم ولی بایدشبیهش میشدم چون ما دوتا بودیم...
حالا کمترازیک ماه دیگر این دوتای مامیشود یکی وآن یکی میرودپی زندگی اش که دونفرشود...
من ولی ازهمان اول هاهم،ازهمان اول هایی که میدانستم بایدتنها شوم هم هی بغض میکردم ویکهوبغلش میکردم
عینهواین لوس های وابسته که فقط یک نفردرزندگیشان دارندوهرلحظه ازازدست دادنش میترسند...
مادوتابودیم و حالا قراراست من تنهابشوم و این تنهایی می ارزد به خوشبختی کسی که نفست به نفسش بنداست و ازآنهاییست که "والله شهربی تومراحبس میشود"
هرچه هم بشود،ماهنوزهم دوتاییم:)
هنوزهم هی هرچه بزرگ ترمیشوم شبیه ترت میشوم و بقول بقیه دوقلوتر:)
یاعلی...
- ۹۴/۰۴/۲۹
