الحمدلله علی کل حال...

بایدبگم که توی تموم روزهای زندگیم،تمامش که نه، بیشتر روزهای زندگیم دوست داشتم یک بچه ی منزوی و آروم و درس خون باشم

اما نه تنها منزوی و آروم نبودم بلکه کم مونده بود که از دیوار راست هم برم بالا

درسخون هم نبودم و بخاطر تذکرهای مامانم فقط مجبور بودم درس بخونم و همین رتبه ی به درد نخورم رو(!!!)(باید بگم دوستش دارم:دی)باکمک تذکرهای مامانم گرفتم بس که میگفت:حانیه درس بخون،حانیه مامان درست مونده،حانیه مامانم کی میخوای اینارو بخونی آخه؟ و...

ازاینکه الان این حانیه ام خوشحالم،اینکه دوست داشتم منزوی باشم و نمیتونم  هم کمی خوشحالم میکنه

ازاینکه یکی که پیشمه رو میخوام حالش خوب باشه و سعی میکنم بخندونمش هم باعث میشه اندکی از خودم راضی باشم...

اینکه الان توی sutech ام و روزهای خوبم داره میگذره هم راضی ام

ولی هنوزم دوست دارم یک بچه ی منزوی باشم:))

پی نوشت:اینکه حانیه رو دوست دارم هم خوشحالم میکنه...شماها اسمش رو بزارید خودشیفتگی:دی

*میخوام پروفایلمو عوض کنم...

یاعلی....