دارم تمرین حرف نزدن میکنم، شاید...

توییتر را دی اکتیو کردم، توی کانالم نمینویسم و فعلا برنامه ای برای اینستاگرامم ندارم.

مدام میخواهم توی کانال چیزی بنویسم ولی انگاری دارم تمرین زود ننوشتن میکنم، آدم که کانال داشته باشد سریع نسبت به هر چیزی میتواند واکنش نشان دهد.

در دسترس ترین حالت ممکن همین کانال و توییتر است که فعلا بستمشان. حوصله اظهار نظر کردن ندارم، حوصله خوانده شدن ندارم، حوصله واکنش نشان دادن هم ندارم...

افسردگی فضای مجازیست؟

هر چه هست چیز خوبیست...

امروز عکس استاد رستگاری را در اینترنت دیدم، اسم خودم را سرچ کردم ببینم چندتا عکس از من هست، بود، کم بود ولی به اندازه ای بود که به استاد رستگاری بگویم که توی اینترنت هم میشود پیدایم کرد...

 

من دارم چرت و پرت میگویم،

پروژه ام مانده به امان خدا که ای کاش تمام شود همین هفته...

ان شاالله خدا خودش کمک کند...

 

 

 

یاعلی...

کمتر از یک ماه...

میخوام اینجا بنویسم که حانیه خانم، کمتر از یک ماه دیگه، این فشاری که روت هست برداشته شده و فشار ها و دغدغه ها و چالش های دیگه ای اومدن و جاشون رو به این چالش دادن. همونجور که همکارت خانم صاد مدام بهت میگه این روزها: بعدا میبینی آسون ترین چالشی که جلوت بوده، انجام این پروژه بوده، هر چند خودت هم میدونی، دیدی، مثل چالش های قبلی که چه خوب، چه بد، گذشتن و تموم شدن و چی بهتر از این که میگذرن و تموم میشن، هر چند میدونی که سخت تر از اون ها پیش روته...

 

 

یاعلی...