رقعه ی نهم...

اینکه انقدر زود نامه ی بعدی را برایت نوشتم قطعا متعجبت کرده ولی خب،آدمیست دیگر،
دل داردو دلش گاهی بشدت تنگ می شود...
برای همین هرچه باخودش قرار میگذارد که کم محلی کند هم نمی تواند...

پس سلامِ گرمِ منِ دلتنگ را توی نهمین نامه پذیرا باش...

چند روز پیش پردیس قسمتی از نامه ی قبل را توی کانالِ تلگرامش گذاشت و اسمِ تورا پاک کرد و بجای حروفِ قشنگِ نامت،ستاره گذاشت...

باید بگویم اصلا از کارش خوشم نیامد،مگر اسمِ تو چه چیزِ بدی دارد که نباید منتشرش می کرد...

برای همین با خوشحالی از اینکه پردیس اینجارا میخواندویواشکی پست های کانالم را،

رفتم و بهش توضیح دادم نامت را و بعدش هم توی کانالم دعوتش کردم که دیگر نیازی نباشد یواشکی بخواند آن اراجیفِ غیرِقابل تحملم را...

هناس جانکم،جانِ جانانم،

این روزها تند تند دلم دارد برای خانه تنگ می شود و خوشحالم از گذشتنِ تندِ روزهای دور از خانه...

پروژه ی سِروِر هم تمام شد و دارم یادش می گیرم که ان شاالله بروم و اولین نفر تحویلش دهم که بلکه کمی مهربان تر باشد و مهربانانه تر نگاه کند به این دست نوشته ی پرتلاش که خدا تلاش کننده اش را و یاددهنده اش را خیر دهاد که خیالی از بنده و خانواده گرامم راحت کرد...

امشب میرویم شاهِچراغ...

به هرحال شبِ قدر است و باید به فکرِ بندگیمان باشیم دیگر...

ان شاالله که نگاهِ پر خیر وبرکتشان را بیندازند به رویِ ما و عاقبت به خیر شویم توی این اوضاعِ بلبشو...
شبِ23امِ رمضان هم بافرزانه و مولی میرویم همانجا،

بالای سرِ شهیددستغیب (خدا قطعا رحمتشان میکناد)قرآن بخوانیم...

علی آقا هم خیالم را راحت کرد درمورد این موضوع و علما و با آسودگی شبِ امتحانم را می روم آنجا...

خداحافظی واژه ی سختیست توی این دلتنگی ولی چاره ای جز آن نیست...

میخواهم بروم الگوریتمِ دایجسترا(دایکسترا) را یاد بگیرم برای پروژه ی سِروِر...

خدانگهدارت هناسِ جانم...

مراقبِ خودت و مهربانیِ دلنشینت باش...

آنکس که قربانِ تو رود:حانیه...

تیرماهِ1395

یاعلی...